15

                Obudziłam się po 10 i byłam wyspana mimo tego, że na mieszkanie wróciłam dopiero przed 6. Leżąc w łóżku zaczęłam sobie przypominać wydarzenia z poprzedniego wieczoru. Przyjęcie niespodzianka, rodzice, znajomi, siatkarze, kłótnie Mili i Zbyszka. To wszystko wywołało wielki uśmiech, ale powiększył się on jeszcze bardziej, jak przypomniałam sobie Bartka. Jego usta na moich, jego słowa. To wszystko było tak piękne, że zaczęłam się zastanawiać, czy to czasem nie był sen. Nie był. Uświadomił mi to wisiorek, który dostałam od niego. Wstałam z łóżka i poszłam się wykąpać. Gdy wróciłam do pokoju dzwonił mój telefon. Szybko do niego podeszłam i zobaczyłam, że to Bartek.

-Hej-przywitałam się z wielkim uśmiechem na twarz.

-No hej, jak tam nocka? Wyspałaś się?

-Powiedzmy, a ty jak tam? Gdzie ty w ogóle spałeś?-zdziwiłam się.

-W hotelu, Pit mnie odwiózł po tym jak odstawiliśmy Ciebie na mieszkanie-odpowiedział.-Meluś, co dziś robisz? Pomyślałem, że moglibyśmy się spotkać.

-No pewnie, że możemy -uśmiechnęłam się.-Tylko musisz dać mi trochę czasu, żeby się ogarnąć.

-Spokojnie-zaśmiał się.- Umówiłem się z Piotrkiem na 13, więc myślę, że o 14 możemy się spotkać.

-Idealnie, mam jeszcze 3 godziny. Gdzie mam się stawić?-zapytałam.

-Przyjadę po Ciebie.

-Dobra, więc do zobaczenia. Aaaa Bartek, gdzie pójdziemy?-zapytałam zaciekawiona.

-Niespodzianka.

-Ej, bo ja nie wiem w co mam się ubrać.

-Kobiety-zaczął się śmiać.- Nie ważne w co się ubierzesz i tak będziesz ładnie wyglądać. Pa Meluś.

-Bartek!-krzyknęłam zdesperowana, ale nie usłyszałam odpowiedzi ponieważ mój rozmówca się rozłączył.

                Po rozmowie z Bartkiem wróciłam do łazienki i zaczęłam suszyć włosy. Gdy już je ułożyłam zrobiłam lekki makijaż i poszłam do kuchni zjeść w końcu jakieś śniadanie, tam natknęłam się na Patrycję.

-O hej. Myślałam, że Cię nie ma. Gdzie się podziała reszta?-zapytałam, rozglądając się po mieszkaniu.

-Pojechały do domu, bo musiały coś załatwić.

-O matko, to o której one w stały? W ogóle to jak wróciłyście? –zapytałam.

-Wcale się nie kładły-stwierdziła z uśmiechem.- Bartman załatwił nam transport, po powrocie spakowały się i tym autobusem o 5 pojechały do domu.

-Właśnie tak nie bardzo ogarnęłam, kiedy się zmyłyście-uśmiechnęłam się.

-No ja Ci się nie dziwie. Byłaś pochłonięta czym innym, a raczej kimś innym.

-Oj tam oj tam.

-Ojtamizm zostaw w spokoju-zaczęła się śmiać.-Jesteście w końcu razem czy nie? Zbyszek rozkminiał to pół nocy. Stwierdził, że za każdym razem się do siebie kleicie, ale żadne nic nie chce powiedzieć.

-Zbyszek za dużo myśli, niech lepiej zajmie się swoimi sprawami-spaliłam buraka.

-Mela, nie odwracaj kota ogonem, gadaj jak jest.-Patrycja zaczęła swoje śledztwo.

-No dobra, jesteśmy razem-uśmiechnęłam się szeroko.

-Wiedziałam!!-rzuciła mi się na szyję.-Od kiedy?

-Od wczoraj.

-Ściemniasz!

-Nie, mówię prawdę. To wszystko przez to, że Bartek siedzi w Moskwie. Trochę się to ciągnęło.

-No Meluś chyba nieźle Cię wzięło, bo tylko jak zaczynasz o nim mówić, to cała promieniejesz.

-No tak trochę… Kawy, a może tosta?-zapytałam, chcąc zmienić temat.

-Tosta.

-Z dżemem?-uśmiechnęłam się z satysfakcją, że mi się to udaje.

-Mela!!! Znowu zmieniasz temat!-krzyczała Pati.- Opowiadaj jak…-nie dokończyła ponieważ ktoś zaczął się dobijać do drzwi.- No ja zabije tego kogoś, kto stoi za tymi drzwiami-mówiła odchodząc.

                Gdy ona sprawdzała, kto przyszedł, ja skończyłam robić śniadanie. Gdy zasiadłam do stołu, Pati wróciła do kuchni.

-Do Ciebie. Ja zabieram tosta i idę się uczyć, ale bądź przygotowana na to, że to jeszcze nie koniec przesłuchania.

                Z przerażeniem wstałam od stołu. Przecież to nie mógł być Bartek, umówiliśmy się dopiero na 14! Niepewnie wyszłam z kuchni i ulżyło mi, ponieważ była to Emilka ze Zbyszkiem.

-No hej Mała. Jak tam nocka?- zaczął krzyczeć Zbyszek.

-Człowieku zamknij ryj, głowa mi pęka-powiedziała Mila.

-Nie trzeba było tyle pić-zaśmiał się Zibi.

-Co wy tu robicie o tej porze? Razem?-zapytałam

-Żadne razem, spotkałam go na klatce. Kochanie ratuj!!! Tak mi głowa pęka, że masakra, a w domu nie mam nic przeciwbólowego- zrobiła maślane oczy.

-Chodźcie do kuchni. Zaraz Ci coś dam. A ty Zbychu co tu robisz?

-Przyszedłem się zapytać, kiedy mogę Ci dostarczyć te wszystkie prezenty-miałam wrażenie, że mówił to coraz głośniej.

-Durniu, jak zaraz się nie zamkniesz, to stracisz małego! I tu nie żartuję- zbulwersowała się Mila.

-Najpierw będziesz musiała mnie złapać, a w twoim stanie będzie to trudne.

-Dość-wtrąciłam się.-Zibi, idź po te prezenty, a ty masz, powinno postawić Cię na nogi.

                W czasie gdy Bartman poszedł po moje prezenty, ja zjadłam śniadanie i zrobiłam kawę dla tej dwójki. Gdy już wszyscy i wszystko było na mieszkaniu poszliśmy do mojego pokoju. Ja zaczęłam się szykować do wyjścia a ta dwójka kontynuowała swoją kłótnię.

-Mówiłem nie pij tyle.

-Uważaj bo będę się Ciebie słuchać- rzuciła pełne grozy spojrzenie na Zbyszka.

-W tym przypadku mogłaś. Byłaś bardziej pijana od Krzyśka- odpowiedział jej tym samym.

-Mila! Co pamiętasz z wieczoru?-wtrąciłam się.

-W sumie to… tylko początek. No ale jak się bawić, to na całego- powiedziała zadowolona.

-Tak jak myślałam. Nie masz pojęcia jak dotarłaś na mieszkanie?

-Myślałam, że ty mnie tam odstawiłaś…-powiedziała zdezorientowana.

-Mylisz się, ja to zrobiłem-powiedział Zibi.

-Prosił Cię ktoś o to?-naskoczyła na niego.

-Co może sama byś wróciła? Byłaś w takim stanie, że boje się myśleć jak byś skończyła!

-Mila-widząc, że przyjaciółka chce coś powiedzieć wkroczyłam do akcji.-Akurat za to mogłabyś podziękować Zbyszkowi. Znając Ciebie to wpadłabyś na pomysł wracać samotnie na piechotę do Rzeszowa.

-Dzięki.

-Nie ma za co.

-Ale nie myśl, że to cokolwiek zmienia. Przez Ciebie doprowadziłam się do takiego stanu!

-Przeze mnie?-zdziwił się Zbyszek.

-Wolałam się upić niż patrzeć na Ciebie!

-Zaczynam żałować, że się Tobą zająłem…

                Nie słyszałam już dokładnie co mówił Zbyszek, bo wyszłam z pokoju. Stwierdziłam, że na spokojnie przyszykuje się w łazience. Niestety ściany są za cienkie i cały czas słyszałam ich kłótnie. Nie wiem ile czasu spędziłam w tej łazience, może pół godziny, może godzinę, ale wiem jedno, wciąż było za wcześnie na to, aby w końcu zjawił się Bartek. Szybko wzięłam telefon i wybrałam do niego numer. Odebrał po drugim sygnale.

-Hej słońce co tam?-zapytał.

-Bartek, dałoby radę, żebyś zjawił się wcześniej?

-Najwcześniej to o 13.30. Stało się coś?- zaniepokoił się.

-Bartman z Malinowską zrobili mi wizytę niespodziankę. Już mnie głowa boli od tej ich kłótni.

-To widzę, że trzeba Cię ratować- roześmiał się.- Będę najszybciej jak się da.

-Dzięki. Buziaki.

-Pa słońce-rozłączył się

Gdy byłam już gotowa, weszłam do pokoju. Kłócąca się para nawet nie zwróciła na to uwagi.

-Taaa a twoja filozofia życia to Zbajerować, Zaliczyć i Zapomnieć. Powinno się na Ciebie mówić Z3 a nie Z9!

-Będziesz mi to wypominać do końca życia? Przepraszałem Cię już milion razy. Wszystko sprowadza się tylko i wyłącznie do tego jednego. Robię wszystko, żebyś mi w końcu wybaczyła.

-No proszę, proszę. Zbysio się uniósł! A co ty myślałeś, że zrobisz coś dobrze i ja zapomnę? Mylisz się!

-Ja pierdolę. Gadam z wami niecałe 24 godziny i mam was już dość. Nie przerywać mi, bo ja teraz gadam!-zaczęłam krzyczeć.- Zbyszek, Mila ma prawo być zła. Gdyby mnie coś takiego spotkało, to wisiałbyś za jaja na drzewie. Musisz się dalej starać, żeby odbudować jej zaufanie do Ciebie. A ty Mila opanuj się! Powiedziałaś raz, drugi, trzeci, co o nim myślisz. Ale ile można tego słuchać? Chłopak się stara, a ty za każdym razem mieszasz go z błotem. To robi się niesmaczne. Zależy wam obojgu na sobie! –chcieli mi przerwać, ale się nie dałam.-Tak, co myśleliście, że tego nie widać? Szalejecie za sobą, ale ambicja wam nie pozwala na to, żeby być razem! A teraz wybaczcie ja wychodzę. Nie pozabijajcie się i nie zdemolujcie mi pokoju.

-Gdzie idziesz?-zapytał Zbyszek.

-Na randkę, nie widzisz jaka wystrojona?

-Na razie-powiedziałam i wyszłam z pokoju.

                Szybko ubrałam kurtkę i buty. Zabrałam kluczyki do swojej błyskawicy i jeszcze zajrzałam do Patrycji.

 -Pati, ja wychodzę. Ta dwójka została, więc proszę Cię sprawdź czasem, czy jeszcze się nie pozabijali.

-Jasne. Ładnie wyglądasz-uśmiechnęła się Patrycja.-Randka z Bartkiem?

-Tak-powiedziałam zachwycona.

-Baw się dobrze. Nic się nie martw, jakby się coś tam działo- pokazała palcem na mój pokój- to zainterweniuje.

-Dzięki. Pa.

                Wychodząc z mieszkania wysłałam Bartkowi sms, że czekam na dole w swoim ‘nowym’ samochodzie. Byłam zachwycona tym, że rodzice dali mi błyskawicę. Od małego mówiłam tak na ten samochód. Wychodząc z klatki szybko pognałam do swojej fury. Siedząc w samochodzie, słuchałam radia i zastanawiałam się jak mogę go ‘upiększyć’. W pewnym momencie zobaczyłam, że pod mój blok podjechał Bartek i zaczął się za czymś gorączkowo rozglądać. Chcąc ułatwić mu poszukiwania zatrąbiłam. Chłopak aż podskoczył. Szybko podszedł do mnie od strony kierowcy i otworzył drzwi.

-No no no. Kiedy dasz mi się nim przejechać?

-Najpierw musisz zasłużyć na to, żebym dała Ci poprowadzić moje cacko-powiedziałam z wielkim uśmiechem na twarzy.

-Myślę, że dam radę-mówiąc to podał mi rękę a ja wysiadłam z samochodu.

Gdy już stałam koło niego, mocno mnie przytulił i pocałował. Matko, chyba nigdy się nie przyzwyczaję do tych ‘motyli w brzuchu’, gdy on mnie całuje.

-No hej-powiedział i jeszcze raz pocałował.

-Hej-uśmiechnęłam się.

-Chodź, idziemy do samochodu bo jest tu strasznie zimno.

                Szybko zamknęłam swoją Błyskawicę i ruszyłam za Bartkiem.

-Komu zwinąłeś samochód?

-Pitowi- wyszczerzył się.-Był mi winny przysługę. Wsiadaj.

-Bartek?-zapytałam, gdy on już wsiadł i odpalał silnik.-A gdzie my właściwie jedziemy?

-Niespodzianka-powiedział i dał mi buziaka.  

~~

WRÓCIŁAM!!!!! 

Cieszycie się??:P 

Chyba jestem wam winna wyjaśnienia i przeprosiny. Nie pisałam, nie czytałam, nie komentowałam, ponieważ najpierw byłam pochłonięta nauką(opłacało się) a potem pojechałam na małe wakacje ze znajomymi i nie miałam dostępu do internetu. Powoli nadrabiam zaległości, ale muszę wam powiedzieć, że jestem przerażona ogromem rozdziałów, które zostały dodane podczas mojej nieobecności;) Ale walczę i już za niedługo możecie się spodziewać mojego komentarza;) Jeszcze raz was bardzo, bardzo przepraszam;** 

Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze został i nie rzucił tego w cholerę:P     

Do następnego;**
Buziaki;**